“અનુભૂતિ “

જીવનની ઘટમાળમાં ક્યાંક એવા ખોવાઇ જવાય છે કે ઘણી વાર ખુબ સારી અનુભુતિઓને વિસરી જવાય છે.આવા જ અનુભવોનિ અનુભુતિ આજકાલ યાદ આવ્યા કરે છે ,થાય છે કોઇ સાથે આ વાગોળી શકાય ખરુ? અનેક મનોમન્થનને બાદ લાગ્યુ કે આપણૂ છે અને આપણા લોકો સાથે જ વાત કરવાની છે..

  હમણા જ એક બનાવ યાદ આવ્યા કરે છે..ખાસ કરીને જયારે જ્યારે દિકરી ઓ વિશે વાંચુ ત્યારે ખાસ.હુ પણ બે સુન્દર મજાની દિકરી ઓની મા છુ..મારી બીજી દિકરીના જન્મસમયની આ વાત છે..ઓપરેશનથી રામનવમી ના આવેલી મારી ઢિન્ગલીને લઇને ચોથા દિવસે જયારે ઘેર જવાની તૈયારી કરતા હતા અને રૂમમા એક મા ને લાવવામા આવી..ખુબ જ રોતી કકળતી એ તાજી તાજી મા..એની પાછ્ળ વિલખતુ કુટુંબ..ને અમે તો બધા સ્તબ્ધ થઈ ગયા કે આ શુ..નક્કિ કૈક અણબનાવ બન્યો લાગે છે..રૂમમાંથી સામાન સમેટતા મારા મમ્મી એ મને જલ્દીથી બહાર જવાનુ કહ્યુ જેથી મારા પર કૈ જ ખરાબ અસર ના થાય..પણ મારા ભાઇ થી ના રહેવાયુ ..એણે કહ્યુ  થોડી વાર તમે બહાર રહો..મારી બહેનને લઈ જઇએ પછિ બધા આવી જાઓ..કારણ કે એટ્લા બધા લોકો હતા કે..અને થયુ છે શુ?

                    અને જવાબ શુ મલ્યો કહુ?  તો દિકરી જન્મી છે..અને અમે તો જોઇ જ રહ્યા..આ તે કેવુ?  આટલી રોકક્ક્ળ?  એક ફુલનુ આવુ સ્વાગત?  એની ભુલ શી ?અને મારો એ ભાઇ ત્યારે ૨૧ વર્ષનો હતો એ  ઉભો થયો..પેંડાનુ બોક્ષ લીધુ..અને પહેલા એ મા પાસે ગયો  અને ખવડાવ્યો..પછી બીજા બધાને ખવડાવતો ગયો..’કે લો આ મારી બેનની  બીજી દિકરીના પેંડા ખાવ..ને બધા ચુપ..અને હવે બોલવાનો વારો મારો હતો મારે તો મારી મા કહે છે તેમ કપાળે કુવો છે..મે પુછ્યુ આમ કેમ? દિકરી ની સામુ તો જુવો  !અને હા તાજુબની વાત તો એ હતી કે એક બેન જેની પાસે એ નાનકી હતી એ સિવાય કોઇએ એને જોઇ પણ ન હતી..ઓહ..હજુ પણ એ યાદ કરી ને રુવાંડા ઉભા થઈ જાય છે.

      અને બી જી ખાસ વાત ઍ હતી કે એ દિકરી એ બેનના લગ્નના ૧૨ વર્ષ પછી આવી હતી..અને એ સૌરાષ્ટ્રનો બહુ જ મોટો સમાજમાથી આવતી હ્તી કે એ સમાજમા દિકરી ઓ કરતા દિકરાઓનુ સ્થાન વધારે ગણવામા આવે છે.. એટ્લે તે દિકરી નુ મોઢુ ન્હોતી જોતી કે ભગવાને

આટ્લા વર્ષે આપી આપીને દિકરી આપી…..આ વાતને ૧૩ વર્ષ થયા ,પરીસ્થિતી સુધરી જરુર છે પણ બદ્લી છે ખરા…

              અને મા ની કોખમાથી બહાર જ ન આવતી દિકરી ઓ કહે છે

                                                 કેવો હતો આ સુખાંત

                                                               મા ની કોખમાં જ આરંભ

                                                                                 અને અંત 

 

 

હેમલ દવે