‘તું હવે મારાથી દૂર હટીશ ?’ થોડું કામ કરી લેવા દે , હમણાં તારા ડેડી આવશે તો પછી તને ખબર છે ને શું હાલત થશે ?
વાહ મમ્મા , ડેડીના નામની ધમકી તું મને તો ન જ આપ .હા ! તારે લેવી હો તો લે બાકી તું પણ ખોટી ડરે છે . તને ક્યાં કોઈ દિવસ ડેડીએ કઇં જ કહયુ છે ?
ઊંડા નિશ્વાસ સાથે સ્વગત બબડી , ‘ એ જ વાંધો છે ને !’
શું ?
કઈં નહીં .
ભૂતકાળના પટારાને એક ધક્કા સાથે ખોલીને મોનું બહાર રમવા દોડી ગયો પણ હું દોડીને ક્યાં જઈશ ?
ને જાઉં પણ શું કામ પડે ?
સામનો કરીશ ને !
“ઝૂંપડાં જેવા ઘરમાંથી મહેલ સુધીની સફર આસાન થોડી હોય ? ”
કેટકેટલા પડાવ પાર કરવા પડે અને કેટલી મથામણ , અવહેલના , રસ્તાના કાંટા ,કંકર સહન કર્યા પછી આ મુકામે પહોંચી તો ગઈ પરંતુ અહિયાં આવીને જ ખબર પડી કે રસ્તામાં જેટલા પડાવ સહન કર્યા એનાથી પણ વધારે કાંટા કે પથ્થર અહિયાં રોજ મળે છે . એ કાંટા કે પથ્થર તો ઉપાડીને કે ઠેકીને દૂર પણ કરી શકાતા જ્યારે અહીંયા તો રોજ એના પર જ પગ મૂકીને ચાલતું રહેવું પડે છે .
મા હમેંશા પપ્પાને કહેતી કે, “આ લોકો એ મયુરીને જ પસંદ કેમ કરી ? કૈંક તો તપાસ કરાવો”
પણ ના ! પૈસાનું જોર પપ્પાના બધા જ સંદેહોને તાણી ગયું ને મને એ વહેણમાં પૂછ્યા વગર જ ધકેલી દીધી …તે આજ સુધી એ વહેણમાં આમ તેમ ફંગોળાયા કરું છું . ક્યારેક આ કિનારે કે તો ક્યારેક સામેના કિનારે . હા ! ઉનાળામાં આ વહેણ સુકાઈ જાય છે ને પરદેશના પ્રવાસે ઉપડી જાય છે . એ ત્રણ મહિનામાં મારે બારે માસનું જીવવાનું હોય છે .
એ બારે માસનું જીવવા માટે પાછું મારે, મારા શહેરની બહાર જવાનું હોય છે . જ્યાં કોઈ એવું છે જે મારી અનંતકાળથી રાહ જોઈ રહ્યું છે .
